Bij een interview na een sportwedstrijd hoor je dikwijls de uitspraak van atleten “You can’t win them all”, maar dit gezegde gaat dus niet op bij Steve Wynn. Steve "Wynn’s" them all! Tijdens de ontelbare keren dat wij deze sympathieke zestiger de revue zagen passeren, stelt hij nooit teleur. Het vaatje superlatieven lijkt bijna onuitputtelijk bij deze super sympathieke en talentrijke artiest uit L.A. : super songwriter, heerlijke stem, knappe gitarist, gedreven, gevat, gefocused, vol humor en uiterst respectvol en dankbaar voor zijn trouwe fans, om een paar kwaliteiten op te noemen. Wynn is begin de jaren tachtig met The Dream Syndicate, samen met bands als The Bangles, The Long Ryders, Green On Red en anderen, ook één van de grondleggers van de befaamde Californische Paisley Underground scene. Maar of Steve nu solo optreedt of met al de bands waarmee hij in het verleden al hoog scoorde zoals The Miracle 3, Danny & Dusty of The Baseball Project, nooit zie je een mindere Wynn op het podium. Dit is vanavond met zijn cultband The Dream Syndicate, die op 40 jarige jubileum tour zijn met hun eerste “The Year Of Wine And Roses” album, niet anders. Een echt groot commercieel succes heeft deze band eigenaardig genoeg nooit gekend, maar in kennerskringen worden ze hoog gewaardeerd, net als bij hun trouwe fans, die met een driehonderdtal opnieuw een knaller van een show mogen beleven. Ook de Nederlandse bassist van The Miracle 3, Erik Van Loo, staat volop mee te genieten van het vuurwerk op het podium.

Steve Wynn trakteert zijn publiek vanavond niet enkel op een dubbele live set, met als opener een mix van songs uit hun uiutgebreid studio repertoire, ook het volledige jubileum album “The Day of Wine and Roses” wordt erdoor gehaald en als kroon op het werk speelt Wynn na het optreden nog anderhalf uur Dj in het Depot café. Energie te koop heeft die man, waarop leeftijd geen vat lijkt te hebben. Ook op het podium gaat het er zeer energiek aan toe, met top gitaar duels tussen Steve en masterclass gitarist Jason Victor, die al bij The Miracle 3 speelde en The Dream Syndicate vervoegt bij de reunie in 2012. Dat Jason een ongelooflijke sound uit zijn custom build Swope weet te halen, hebben we meermaals, tot fluitende oren toe mogen horen. Oudgediende en drummer van het eerste uur Dennis Duck, laat het allemaal gewillig over zich heen gaan, maar bassist Marc Walton gaat ook geen enkel duel uit de weg en springt regelmatig bij als tweede stem. Heimelijk hoopten we ook op guest appearances van Steve’s wederhelft Linda Pitmon en toetsenist Chris Cacavas, maar het blijft bij dit vurige kwartet.

Een opwarming heeft deze band niet nodig. Na de rustig rockende, melodieuze opener van de eerste set “Bullet Holes”, knalt al dadelijk vuurwerk uit Victor’s versterker met een op een razend tempo drijvend “Out Of My Head” en zijn de eerste fantastische, psychedelisch klinkende gitaar duels tussen Wynn en Jason een feit. “Don't you feel it burn?” zingt Wynn terecht in "Burn", één van de weinige songs uit het oude The Dream Syndicate repertoire uit de eerste set, geplukt uit “The Medicine Show”. Maar zelfs hun nummers van uit hun nieuw album “Ultraviolet Battle Hymns and True Confessions” komen uitstekend voor de dag met de knappe soulvol klinkende single “Damian” en het rechttoe rechtaan rockende “Trying To Get Over It”, heerlijk ingeleid door een jazzy klinkende gitaar intro van Jason Victor. Het titelnummer van hun “How Did I Find Myself Here?” rolt super funky op de basnoten van Marc Walton en afgesloten wordt er met het episch en weids klinkende “Glide”, topper uit hetzelfde album.

Onze verjongingskuur van veertig jaar waar Steve Wynn ons op alludeerde moet echter nog starten in de tweede set. Je zou bijna op je knieën gaan zitten en smeken ”Beam me up Scotty”, naar dit fantastisch muzikaal tijdperk. “The Year Of Wine And Roses” passeert integraal de revue en de nummers worden in dezelfde volgorde als op plaat gespeeld. Steve Wynn mag dan wel uitgedost zijn in een strak maatpak en een keurig getrimde haardos, in zijn lichaam klopt nog steeds het hart van de jeugdige garagerocker. Hij doet er zelfs nog een schepje bovenop. “Definitely Clean” giert net als “Then She Remembers” door je keel als een razende punkrocker, terwijl zwaar feedbackende gitaarnoten van Jason plaats moeten maken voor een duister en donker prevelende Wynn, die ons in "When You Smile" meeneemt naar een ver Velvet Underground verleden. In het weemoedige “Too Little, Too Late”, missen we wel de warme vrouwenstem van een ontbrekende Linda Pitmon, maar klassiekers als “Halloween”, perfect geplaatst in deze periode, en het gouden oudje en meezinger “Boston” uit de bisronde maken dit allemaal meer dan goed.

The Dream Syndicate, zag, kwam en overwon en na al die jaren klonk het nummer “Still Holding On To You” ons als muziek in de oren. Deze muziek is tijdloos en blijft even spannend als bij zijn geboorte, een ware medecine show. CU next time guys!

Yvo Zels

Foto's © Yvo Zels